-een ode bij een afscheid-
Zo bijna te veel vrouw,te mooi ook
voor het urenlang labeur waarmee zij
de Olympus van het wielrennen beklom :
een koersende godin van Hellas,bovenaards
en toch geheel verblindend vlees en bloed.
Gewiegd in Boekel,getaand door alle zonnen
die zij meedroeg op haar ranke rug
die over flikkerende frames gespannen hing :
zo zie ik haar,zo flitst zij verder op mijn netvlies
waarin de gouden parels van haar zweet
zich voor altijd hebben vastgezet.
Ik koester de lyrische glans op
haar sierlijk duwende dijen,
de weelde van haar waaiend haar
in de afzink van een Pyreneeëncol,
de rode lippen in de Mexicaanse hitte.
Zij die Oslo,Valkenburg en Stuttgart,
Sydney en Athene aan haar voeten had
en nu als een engel vleugels krijgt,
de eeuwige roem én schoonheid tegemoet.
willie verhegghe, 17 februari 2005
Waardeer het gedicht: LEONTIEN VAN MOORSEL
Beoordeling: 5.5
Aantal stemmen: 1793
Aantal hits: 10894
Verstuur het gedicht 'LEONTIEN VAN MOORSEL' als e-card.
Stuur een gastgedicht in.